Wisteria Maiden ονομάζεται το νέο έργο του Αντώνη Φωνιαδάκη/Apotosoma Dance Co, και δανείζεται τον τίτλο του από το ομώνυμο έργο του παραδοσιακού ιαπωνικού θεάτρου Καμπούκι. Η πρωτότυπη ιστορία διηγείται τον ανεκπλήρωτο έρωτα μιας κοπέλας που κατοικεί μέσα σε έναν πίνακα ζωγραφικής και ζωντανεύει με σκοπό να διεκδικήσει εκείνον που ερωτεύεται. Όμως η απόρριψη την οδηγεί στην απελπισία, και στο τέλος αποφασίζει να επιστρέψει στον πίνακα για πάντα.

Ο Αντώνης Φωνιαδάκης εμπνέεται από την συγκεκριμένη θεματολογία και κυρίως από το γεγονός ότι στο θέατρο Καμπούκι οι γυναικείοι ρόλοι ενσαρκώνονται από άνδρες ερμηνευτές, ένα είδος ηθοποιού που ονομάζεται Οnnagata. Ένας Onnagata ακολουθεί ειδική εκπαίδευση, για παράδειγμα, εξασκείται περπατώντας με ένα χαρτί ανάμεσα στα γόνατά του, και καταφέρνει, όπως αναφέρει σχετικά ο Roland Barthes –  στο δοκίμιο, “Η επικράτεια των σημείων”- όχι να αντιγράφει την γυναίκα αλλά να την σημαίνει.

Η έννοια της μεταμόρφωσης μέσα από αυτό το πρίσμα και σε σχέση με τα ερωτήματα που προκύπτουν σχετικά με το φύλο ως κατασκευή ήταν το σημείο εκκίνησης για μια διαδικασία η οποία στην πορεία εμπλουτίστηκε περαιτέρω με στοιχεία τα οποία άνοιξαν στο έργο νέες δυνατότητες προς έρευνα: οι έννοιες της μεταμφίεσης και της απουσίας και παρουσίας του ερμηνευτή στην σκηνή, ιδιαίτερα σε συνδυασμό με την χρήση της μάσκας, το παιχνίδι με το δίπολο αρσενικό – θηλυκό αλλά και την  άρνηση αυτής της διχοτομίας, καθώς και ο ερωτισμός και η σαγήνη που εμπεριέχονται στο Aλλόκοτο.

Και μερικά ιστορικά στοιχεία: Οι μάσκες στο θέατρο εμφανίστηκαν ταυτόγχρονα με την γέννησή του, με την εμφάνιση της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας. Μέσω του εμπορίου της εποχής εκείνης, μεταφέρθηκαν από τον δρόμο του Μεταξιού αρχικά στην Κίνα, εμπνέοντας τις μάσκες gigaku και ύστερα, τον 17ο αιώνα, έφτασαν και στην Ιαπωνία, για να καταλήξουν στις μικρές, ξύλινες μάσκες του θεάτρου Νο. Ειδικά στο θέατρο Νο, η μάσκα χρησιμοποιείται εκτενώς, έχει κυρίαρχη σημασία και είναι κάτι παραπάνω από ένα όμορφο αντικείμενο. Ο ιερός τους χαρακτήρας οφείλεται στην πεποίθηση της εποχής εκείνης ότι έπεφταν από τον ουρανό ή ότι εμφανίζονταν με έναν μαγικό τρόπο στην θάλασσα. Στο Wisteria Maiden, ο Αντώνης Φωνιαδάκης χρησιμοποιεί αυτό το στοιχείο επειδή τον ενδιαφέρει το παιχνίδι και το παράδοξο της εκφραστικότητας ενός προσωπείου: τόσο εκφραστικό και ανέκφραστο ταυτόχρονα γεμάτο ακινησία και ένταση. Αποκαλύπτει, ενώ εκ πρώτης όψεως νομίζουμε πως κρύβει.

Το αποτέλεσμα της συνύπαρξης ετερόκλητων στοιχείων, με κοινό άξονα πάντα εκείνον της μεταμόρφωσης, είναι η δημιουργία ενός απρόβλεπτου, προσωπικού σύμπαντος που προκύπτει μέσα από μια παιγνιώδη διάθεση παραμόρφωσης πολλών και διαφορετικών αναφορών. Αναφορές οι οποίες προέρχονται όχι μόνο από το παραδοσιακό Ιαπωνικό θέατρο – Καμπούκι, Νο, μαριονέτες Μπουνράκου – αλλά και από την Ιαπωνική φωτογραφία/εικονογραφία, αλλά και από παραδοσιακές ιστορίες με φαντάσματα και μύθους της Ιαπωνίας.

Η χορογραφία λειτουργεί ως ιεροτελεστία. Η ένταση και οι δυναμικές αλλάζουν συνέχεια, άλλοτε είναι μια γρήγορη και στακάτη καλλιγραφία, άλλοτε επιβραδύνει με σκοπό να αποκαλύψει την ακρίβεια της

Καλλιτεχνικός Διευθυντής / Χορογράφος:
Αντώνης Φωνιαδάκης

Μουσική: Julien Tarride
Σκηνικά: Εύα Μανιδάκη

Σχεδιασμός Φώτων:
Σάκης Μπιρμπίλης

Κοστούμια:
Τάσος Σωφρονίου

Δραματουργία:
Νάσια Φουρτούνη

Βοηθός Χορογράφου:
Μαρκέλλα Μανωλιάδη

Βοηθός Σκηνογράφου:
Γιάννης Αρβανίτης

Μάσκες:
Μάρθα Φωκά

Χορευτές:
Αλέξανδρος Σταυρόπουλος
Άρης Παπαδόπουλος
Αλέξανδρος Βαρδαξόγλου
Pierre Magendie
Nitsan Margaliot
Armando Disanto
David Essing
Joan Vercoutere